Op 26 april gaat het gebeuren: Het grote debat vind plaats over de boeken van Rob Bell (En de meeste van deze is… liefde), Francis Chan (Bestaat de hel?) en Mark Gallie (God overwint). Boeken die reageren op het moeilijke thema van hel en eeuwig oordeel. Een thema wat voor kerkelijken en onkerkelijken niet makkelijk te verteren is. Aanvankelijk had de EO hierin nog een aandeel omdat ze met “Door de wereld” ook aandacht besteden aan dit onderwerp, maar nu doen de uitgevers Kok, Jongbloed/Medema 😉 en Vuurbaak het samen met het Nederlands Dagblad.
Inmiddels heeft de EO een interview met Rob Bell uitgezonden bij “Door de Wereld” Komende zaterdag is er rond half zeven bij Door de wereld weer en meer aandacht voor Bell, Chan en Galli in de aanloop op het debat.
Over het boek van Rob Bell is al veel gezegd. Onlangs verscheen bij Kok de Nederlandse vertaling met de onmogelijke titel: “En de meeste van deze is… liefde” waarbij er nog een citaat van “zwakgeloven” op de achterflap is gekomen. Ik heb hier ook veel waarderende woorden gesproken, omdat Bell in mijn beleving veel aanreikt voor de missionaire praktijk. Ik kan er wel iets mee! Ook al weet ik het niet of ik alles met hem eens kan zijn het biedt metaforen, narratieve/communicatieve vormen & accenten en wijst hij me op een houding die ik mij helpt in mijn praktijk. In mijn missionaire arbeid, maar ook voor mij persoonlijk merk ik een prettige ruimte in zijn benadering.
Vooral de bescheiden omgang met onze zekerheden spreekt mij aan als zwakgelovige. Hierin zie ik nog steeds de ruimte en de houding die de kerk nodig heeft om gastvrij te kunnen zijn voor twijfelaars en zwakgelovigen als ik. Als deze verandering niet plaatsvind binnen de kerk, lijkt mij elke missionaire actie of middel – hoe “doelgericht”, “hip” en “eigentijds ook” – te kort schieten bij de aansluiting op de praktijk in de kerk. De kerk zal missionair moet worden in al haar vezels en niet alleen in haar acties. Zie hiervoor mijn eerdere blogs.
Vorige week ben ik begonnen met het boek van Mark Galli – “God wins” of in het Nederlands “God overwint”. Hij geeft in het boek enkele nuttige theologische aanvullingen op Bell, waarmee hij meer bijbelse balans zoekt. Toch kan dit niet voorkomen dat ik meer en meer bezorgd raak. De sfeer en de doelstelling van Galli lijkt mij totaal anders dan Bell, waarmee de discussie in een andere context wordt geplaatst.
Zo raak ik ook bezorgd over de sfeer van het debat op 26 april. Ik kreeg al signalen door vanuit berichtgeving over het debat, maar nu ik Galli lees zie ik de dreiging dat straks de hele missionaire drive, insteek en opzet bij Rob Bell wordt verschoven naar een dogmatische discussie zonder (praktische) missionaire context. In plaats van de vraag: “hoe blijven we met “het goede nieuws” aansluiting houden met de zoekers en de twijfelaars?” dreigt het nu te worden: “zijn de opvattingen van Rob Bell wel of niet theologisch in balans en in overeenstemming met de (smallere) orthodoxie?”
Het lijkt mij een gemiste kans als er – net als bij Galli in de bijlage – aan het slot nog enkele missionaire wenken (in 6 punten) voor het gesprek worden gegeven. Terwijl de missionaire drive bij de start en bij de behandeling achterwege blijft.
Omdat het debat snel plaatsvindt en ik nog steeds goede hoop heb, dat er wijze missionaire lessen zullen klinken, wil ik hier de komende dagen toch nog meer aandacht aan geven. Mijn volgende blog zal gaan over de missionaire drive waarmee het bij Rob Bell is begonnen en het bij Mark Galli lijkt op te houden.
Het boek Bestaat de hel van Francis Chan is nog niet in mijn bezit, dus laat nog even op zich wachten. Misschien als ik volgende week mijn zakgeld weer krijg… 😉
zwak geloven 
Ik ga het met interesse volgen!
De tweet van Piper “Farewell Rob Bell” is waarschijnlijk tekenend voor het debat in de VS. Ik vind het wat argeloos om te denken, dat iets van die sfeer niet meekomt richting het debat in NL. Ik vind het wel begrijpelijk, maar tegelijkertijd jammer, dat we nadat we jaren gemeentegroei uit de VS hebben geimporteerd, we ook hun theologische debatten hier naar toe halen. M.i. behoeft dat debat namelijk een stevige contextualisatie en voldoet simpelweg vertalen van drie boeken niet. De hele vraag lijkt mij in NL veel meer een binnenkerkelijk karakter te dragen. Dus vanuit missionair perspectief vind ik dit debat bij voorbaat nogal risicovol.
Voor het inhoudeliijke debat vind ik vervolgens Miroslav Volf – Exclusion and Embrace voor de Europese context veel relevanter. Hij beweegt zich volop in het postmoderne debat, spreekt vanuit de praktijk en niet vanuit suburbia, stelt niet alleen vragen, maar neemt zelf ook positie in. Ik begreep van Johan dat Tim Vreugdenhil ook het meest aangesproken is, door zijn positie. En ik hoop, dat die dan ook ruimte krijgt op zo’n symposium.
Groeten,
Pieter
Dank je voor je bijdrage Pieter. Met je eerst alinea ben ik het natuurlijk enorm eens. Alle VS-formules hebben hun beperkingen in de Nederlandse context. Die constatering hebben sommigen gelukkig zelf ook al gedaan (zoals bij Willow Creek). Dat we hun theologische debatten hier naar toe halen is dan begrijpelijk en jammer. Ook wat mij betreft. Maar misschien kunnen we ze vooraf nog contextualiseren, zei de idealist in mij 😉 Dat binnenkerkelijke karakter hoeft volgens mij niet problematisch te zijn als we ons dan maar wel “aan de randen” kunnen begeven. Daar waar we de uitdaging van buitenkerkelijk contact tegenkomen. Ik heb de indruk dat dit ook de plek is waar Bell zich begeeft en dat daar veel overeenkomst is met de Nederlandse randen van de kerk.
Van Miroslav Volf heb ik wel iets gelezen ooit. Exclusion ande Embrace gedeeltelijk en ook wat artikelen. Ik vond hem daar toen erg gericht op zijn geboorteland Croatië/Joegoslavië. Erg mooi maar ook weer anders dan de Nederlandse context. Hij kon mij nog niet altijd zo aanspreken. Ook niet in zijn postmoderne reactie. Maar misschien kan jouw aanmoediging daarbij helpen en misschien helpt het mij ook als ik dit in iets meer hapklare brokken krijg voorgeschoteld.
Ik zal nog eens een poging wagen om mij in Volf te verdiepen.
Maar het is altijd hoopvol wanneer we met elkaar zoeken naar de Nederlandse contextualisatie. Vorige week met “De Grote Jezus Quiz” hebben we ook kunnen zien dat contextualisatie een belangrijk aandachspunt is voor ons.
Vriendelijke groet,
Ronald
Ik weet niet of het een hapklare brok is – maar het hoofdstuk Violence and Peace in Exclusion and Embrace raakt het onderwerp in ieder geval. Het is hapklaar in de zin dat het één hoofdstuk is. Het verlangen naar recht, is waar het gesprek over hel, m.i. relevanter wordt, dan een discussie over een dogma. Ik preekte onlangs over Ester en na het clipje van de bijbeltapes (trailer van Ester) – opgenomen bij het Joodse monument in Amsterdam – werd de vraag wat er met Haman gebeurt, opeens erg relevant. En ook de vraag over het kwaad en het kruis.
Wrights commentaar op de situatie in de VS was, dat hij vond dat ze geobsedeerd waren door de hel. Misschien dat de discussie daarom daar ook bleef steken.
Groeten,
Pieter
Dank je Pieter, als ik deze week nog tijd vind, ga ik het hoofdstuk lezen. Exclusion and Embrace zit nog ergens opgeslagen in een verhuisdoos dus ik moet er even iets op vinden. Misschien op de zaak 🙂
Vanuit ervaring bij mezelf en om me heen in de hulpverlening weet ik hoe belangrijk het kwaad en het verlangen naar recht kan zijn. Het kwaad in ons leven maakt het rechtvaardige oordeel inderdaad relevant voor ons. Zeker wanneer je slachtoffer bent van bruut geweld. Zoals dat van Haman.
Prikkelend commentaar van Wright. Iets om over na te denken. Dat ze daar iets hebben met gezag en met gehoorzaamheid herken ik wel, maar of dit ook geldt voor de hel, laat ik nog even op me inwerken 🙂
wezitten helemaal op 1 lijn… alleen ik zou mezelf
niet als een zwakgelovige en twijfelaar willen neerzetten… al is het alleen maar om: ‘wie God wil behagen, in geloof tot Hem gaan…’ wel als een worstelaar met God… 🙂
Een worstelaar is misschien nog mooier omdat je dan betrokken blijft, terwijl je bij twijfel ook afstand kan nemen. Dank je voor je aanvulling.
Yo Roon
Tim gaat in het debat de positie van Keller en Volf innemen. Lijkt me prima.
@Pieter
Je punt is begrijpelijk maar niet helemaal waar. Mijn leerlingen (waarvan er slechts enkelingen bekend zijn met de bijbel) denken dat het chr. geloof gaat over hemel of hel en dus het hiernamaals. Jezus komt om je te redden uit de hel.Mijn leerlingen geloven niet in de hemel, niet in de hel en (dus?) ook niet in Jezus.
HEt punt van Rob Bell is dat het hem gaat over het leven met God hier en nu. Dus wel degelijk sterk missionair. Ook al komt dit beter tot z’n recht in Velvet Elvis, Jesus wants to save Christians en de NOOMA serie. Mij zal het in het debat zeker niet gaan over een post-mortem hel (afschaffen dat idee) maar de missie hier en nu.
Helaas zal ik Volf niet mogen verdedigen 😉
Bevestigt een discussie over de hel je leerlingen dan niet in hun beeld? Als je niet in een hel gelooft, boeit het ook niet wie daar wel of niet in terechtkomen.
Hé Johan!
Mooi dat Keller en Volf ook aan bod zullen komen. Ik heb de indruk dat dit meer zal toevoegen. Maar wie valt er dan af? Galli? Of komen ze allemaal voorbij?
Je noemt het punt bij Bell waarin ik hem ook het sterkst vind. Het hiernumaals kan niet genoeg benadrukt worden als het gaat om missionair-zijn. De hoopvolle toekomst kan daar een aansluitende betekenis krijgen.
Over de afschaffing van een post-mortem hel hoor ik dan graag je argumenten. Dan ga je namelijk verder dan Bell en voorbij mijn zichtvermogen. Maar hou je gerust nog even in om al je kruit op het debat te verschieten zo niet te laten exploderen 😉
grote groet!
Ronald
Mark Galli valt af. Zeer matig boek. Anti-Bell. Punt. Geen toegevoegde waarde.
Dan zit ik het Galli boekje voor niets te lezen. Want voor mijn ontwikkeling ken ik veel boeken die beter zijn 😉 #Gallies
Beste Ronald, je doelt waarschijnlijk op ‘Bestaat de hel?’ van Francis Chan, in plaats van ‘Te gekke liefde’ (dit is een eerder boek van hem). Van ‘Bestaat de hel?’ stuur ik je graag een recensie-exemplaar toe, als je even je adres doorgeeft.
Groet Hannah Zandbergen, redacteur Medema
Dank je Hannah, ik heb in de gauwigheid de verkeerde titel overgenomen. Ik zal het in de tekst aanpassen. Je kunt mij mailen op info@zwakgeloven.nl en dan doe ik jou een reply.
Vriendelijke groet,
Ronald
ps. Wil je Henk de groeten overbrengen?
De nieuwe opmaak is wel wat meer ‘donker’ dan de vorige. 😉
Je kent mijn standpunt onderhand wel. 😉 Ik denk dat men meer in paradoxen zou moeten durven denken; ja: de dreiging van de hel is heel reëel, en ja; God wil dat we allemaal zalig worden. Laat dat even op je inwerken. Op dat punt zou al het doctrinair denken halt moeten houden. Vanuit de ratio zou je zowel de ene kant als de andere op kunnen redeneren.
Blijft over de pastorale houding. Sommige mensen hebben aanmoediging nodig, maar anderen (iets wat echt wordt onderschat) hebben een flinke schop onder hun hol nodig. Even sprekend vanuit een katholiek perspectief; stel nu dat niemand voor eeuwig in de hel verblijft, dan nog kan men na de dood welicht een heel nare periode verwachten. Ik mis dan ook een beetje een organisch verklaringsmodel. Laat het ook pastoraal blijven en doe niet al teveel ‘algemene’ uitspraken.
Rest mij deze vraag; ik proef het op allerlei punten tegenwoordig in de Evangelische gezindten. Waarom steeds proberen het wiel opnieuw uit te vinden? Deze specifieke discussie is in de katholieke Kerk eigenlijk al een kwart eeuw geleden voor het laatst gevoerdt, en er zal best een evenknie zijn binnen het ‘klassieke’ Protestantisme. Maar de uitkomst komt ongeveer neer op hetgeen ik hierboven zeg. Logisch ook; een Goddelijk geheim heeft z’n reden.
Beste Ronald; ik heb wel m’n zorgen over de richting die de EO, ND en aanverwante organisaties opgaan. Ze willen dichterbij de heersende cultuur staan, wat natuurlijk goed is. maar ik zie onvoldoende kritiek op diezelfde cultuur, wat denk ik evenzozeer wel wenselijk is. Men heeft hetwel eens over de leegloop van de kerken. Maar is het niet eerder zo dat Nederland in z’n geheel druk bezig is met uitsterven? Ik mis dat grotere perspectief een beetje.
Ja meer donker is de layout zeker. Ik hou wel van donker, omdat het licht dan zo mooi er uit spat. Alles wat we nu typen geeft licht. Is dat niet mooi! 🙂
Kijk dit is nu een reden waarom ik vaak blij word als ik je naam zie bij de reacties. Ik denk dat ik mij ook het meeste kan vinden in jouw reactie en in een katholiek perspectief (in deze). Hoewel purgatorium….? Dat betekent zeker nog geen katholiek lidmaatschap voor mij 😉 Bell beweert niet zoveel nieuws, maar probeert mensen met een paradox te laten leven. En deze paradox of dit geheim/mysterie werkt ten gunste van het nu. En dat is in “missionair” of liever “uitnodigend/inspirerend” opzicht winst zonder in dogmatische problemen te komen (voor mij dan). Dat is mijn indruk. Soms lijkt hij wat te suggereren waardoor de “protestantse orthodoxie” op achterste benen komt te staan, maar de suggestie bij Bell is niet echt een duidelijk standpunt. Hij vraagt en suggereert. Daar hebben mensen moeite mee die dogmatische duidelijkheid wensen over de streep van wat verbaal mogelijk is. Is mijn indruk. Dat zie ik ook in de toepassing bij Bell – volgens mij heel bewust – van de narratie-metafoor. Volgens mij is dit meer dan spielerij en verbeelding. Ik heb de indruk dat Bell ons daarmee brengt bij iets meer bescheidenheid bij het rationalistisch ontleden van de bijbel. Volgens Kierkegaard moet de taal toch eens barsten ten opzichte van onze ervaring van de werkelijkheid. Laat staan onze ervaring ten opzichte van de werkelijkheid 😉
Maar de protestantse cultuur is een woordcultuur die zich soms op dogmatisch vlak te buiten kan gaan, is mijn indruk. Misschien dat ik daarom niet verder ben gegaan met theologie. Dat denk ik echt. De bijbel werd hier voor mij niet mooier/scherper/aansprekelijker van. Dit stond mj teveel tegen. En dat was niet omdat er meer “waarheid” kwam. Maar misschien had ik eens bij andere stromingen/scholen moeten kijken. 😉
“Dan blijft over een pastorale houding.” Dat vind ik mooi gezegd. Mooier nog dan missionair omdat dit het missionaire aanvult en verbreed. Maar pastoraal wordt in protestantse kringen voor de incrowd gebruikt, de kerkleden (in formele en informele zin). Daarbuiten is het missionair. Dat maakt het ook lastig praten. Dit schema is voor mij ook kunstmatig algemeniserend. Wat je zegt over de nare periode als er geen hel is, leeft ook binnen sommige protestantse solascriptura kringen. Dan wordt er verwezen naar 1 Kor 3:15. Als iemand niet goed omgaat met het bouwwerk van zal het metaforische vuur laten blijken wat echt is. (Hé, hebben we hier dan toch een purgatorium 😉 Echter geldt dit dan voor degene (christenen) die buiten het laatste oordeel vallen, omdat het hier de rechterstoel van Christus betreft. Aldus een evangelische uitleg.
Je zorg voor de EO spreekt mij aan. Letterlijk en figuurlijk. Naar wat ik zie, kan ik je ten dele gelijk geven. Ik heb de indruk dat er best kritisch wordt gekeken naar onze cultuur, maar dat het nog wel kan worden aangevuld met meer scherpte. Ik heb de indruk dat door veel wereldmijding bij sommigen, weer anderen polariseren/tegenreageren met roekeloze toenadering. Deze pendelbeweging herken ik ook bij mezelf. En dat geeft niet altijd de scherpe blik die nodig is om onze hedendaagse cultuur echt goed te zien in al haar kansen en bedreigingen. De KRO en de NCRV zijn hier anders mee omgegaan en vind ik in veel opzichten ook geen voorbeelden. Soms ook weer wel. Maar hoe dan wel blijft ook voor de EO een blijvende uitdaging. Dit spanningsveld zie ik ook rondom de JezusQuiz van vorige week waar we wilden aansluiten bij de NL 3 cultuur… De vraag voor mij is dan in hoeverre de EO hier vanuit een visie (niet het blad) op reageert of vanuit de zorg voor de band met de leden. Beide kan natuurlijk ook, maar de eerste mag best nog wat meer aandacht krijgen. En dat gaat ook gebeuren en is ook al gebeurt. Ik hoop dat hierin ook iets meer cultuurkritiek kan worden toegepast op een manier die uitdagend is en niet angstig; liefdevol betrokken en niet afwerend en veroordelend.
Wat mij aanmoedigt is de passie voor Jezus waardoor ik goede hoop blijf houden. Ik zie dat dit een motor is die bergopwaarts en bij tegenwind aardig blijft draaien. En dat is “niet alleen” mensenwerk. En hoe brengen we alles nu bij elkaar? Ik vermoed dat ook dit een paradox blijft, Anthony 🙂 Maar je zorg komt niet bij dovenmansoren. Het is zeker een blijvend aandachtspunt. Als je nog specifieker kunt/wil worden mag je me ook wel mailen.
ik reageer verder onder je andere bijdrage…
Er is juist veel kritiek op de cultuur. Lees mijn boek “Heerlijk Eenvoudig” maar eens. Helemaal in de theologische lijn van Wright en Bell, maar met de scherpe rand van Yoder. Tikkie counter-cultural. Ik denk dat de “emerging” mensen in NL zich net iets scherper positioneren tov. de consumptie-cultuur.
Wat mij betreft krijgen juist veel “orthodoxen” met hun twee auto’s, theatrale kerkgebouwen en consumptiecultuur en eens flink van langs. Refo-domes, evangeliegemeente met nieuwe gebouwen… grote doodskisten van het Nederlandse evengelisch-orthodoxe avondland.
Beetje nieuwe theologie, scherpe culturele kritiek en voor de rest: aan de slag. Nieuwe leefregels, lifestyle, missionair in de goede zin van het woord. Geen achtergrondgevechten maar gaan!
Ik bedoel maar; kijk nog eens naar de titel van dit thema op je blog: ‘God is groter dan de hel’. Élke Christen, van katholiek tot Gereformeerde Gemeenten in Nederland, van Evangelisch tot Remonstranten; doctrinair gezien zullen ze allemaal wel met dit kopje kunnen instemmen. Maar wat dit werkelijk betekend kan behoorlijk verschillen.
Het wordt allemaal gepresenteerd onder het kopje ‘missionair’, maar is dit in feite niet een ‘incrowd’ Evangelische discussie?
Puur vanuit een persoonlijk perspectief gesproken; toen ik een jaar of zes was, toen keken we zaterdagochtend wel eens naar programma’s van de EO (Aad en Marja, zegt je dat iets?) en toen zette m’n moeder het wel eens af omdat het programma toch wel een te hoog ‘turn or burn’-gehalte had voor onbekenden met het Evangelisch-Protestantisme. Misschien past daar wel iets van boetedoening. Want je kunt iemand wel een boetepreek geven in het Chinees, maar het heeft weinig zin als diegene geen Chinees verstaat.
Maar toch heb ik sterk het gevoel dat de balans aan het doorslaan is naar de andere kant. Wat onderscheid de EO/CU/ND nu nog eigenlijk van allerlei ander ‘anonieme Christenen’?
Vervolg…
Het lijkt mij zeker een incrowd discussie. Dat is ook altijd mijn moeite met de lading van het het woord “missionair”. We weten onder elkaar waar we het ongeveer over hebben en sluiten ons ongastvrij af voor de “buitenstaander” die zich het lijdend voorwerp kan voelen in dit gesprek. Daar ben ik op tegen. Misschien moet ik daar iets meer gevoelig voor worden tijdens deze discussie. Anderzijds maakt het ook duidelijk dat we intern nog een weg hebben te gaan. En misschien voert deze weg wel vanuit de diepte van onze eigen existentie in de omvorming van onze angst naar de verbondenheid met de existentie van anderen. Daar heeft Henri Nouwen mooi over geschreven in “Open uw hart” (hier klikken voor de link) Daar zijn we met elkaar mens met alles erop en eraan en daar zijn we met elkaar verbonden. Zo wil ik dit blijven zien en beleven.
Verder hoor ik je sterk spreken vanuit de spirituele taal van de traditie. Als ik mij deze typering mag veroorloven. Dat is erg waardevol, maar heeft ook een beperking, vind ik. Je noemt dit “het wiel op nieuw uitvinden” in deze taal en dat vind ik te kort door de bocht. Het gaat niet om de articulatie of de verwoording, maar het gaat om het leven zelf. De spiritualiteit zeg maar! De ruime persoonlijke bocht lijkt mij hierin noodzakelijk. Dan kan het proces van “het wiel opnieuw uitvinden” op zichzelf waardevol zijn omdat het jezelf met heel je hebben en houden betrekt in de Godsrelatie. Existentieel bewust en van daaruit – in woorden van Vattimo – de persoonlijke herinterpretatie. De traditie klakkeloos naspreken lijkt me niet wenselijk en dat zal jij ook zeker niet zo bedoelen. Dit geeft ook geen aansluiting op onze tijdgenoten. En dat vind ik ook belangrijk als het om onze gezamenlijke “missie” gaat: God op een veelzijdige manier present stellen in ons samenleven.
Dat we schatten uit de traditie onbenut laten liggen mag je hier gerust en heel vaak roepen. Dat vind ik een waardevolle verrijking alhier. Maar ik wil ook komen tot een persoonlijke ontdekkingstocht ook met de mensen om mij heen en hier op mijn blog. En als dat ons brengt bij woorden uit de vroege traditie dan heb ik niet het gevoel alsof ik het wiel opnieuw heb uitgevonden. Dan pas kan ik spreken van een levende traditie waar Gods Geest vormend in aanwezig is en mij persoonlijk daarin betrekt en aanspreekt. En dat maakt mij ook scherp voor zaken uit de traditie die het licht – of het vagevuur 😉 – niet kunnen verdragen.
Het is mijn beleving dat de hele kerk – en daarmee bedoel ik alle denominaties – een stukje van de kennis van Christus laat zien. Helaas nog niet onbevlekt. En lijkt mij een mooie toekomst als de hele kerk straks als een onbevlekt zal zijn. Volgens mijn bijbeltje is dit wat Gods Geest nu bewerkt. Helaas nog teveel onzichtbaar 😉
Ik hoop dat je mij kunt volgen. Ander hoor ik het graag.
Dank weer voor je bijdrage. Ik krijg er een scherper beeld door!
vriendelijke groet,
Ronald
Ik weet niet zeker of mensen helemaal niet meer geloven in de hel. Dat is misschien achterhaald. Bij iemand als Robert M. of Breivik hoor je mensen letterlijk wensen dat hij mag branden in de hel. Hitler in de hemel, da’s ondenkbaar voor heel veel mensen, maar de hemel zelf niet. En daardoor de hel ook niet. Sluit aan bij wat Pieter opmerkte over het verlangen naar recht. Niet geloven in hemel en hel is in feite heel modernistisch.
Een goed voorbeeld Daniël hoe hemel en hel weer opnieuw relevant kunnen worden voor onszelf en in ons contact met mensen om ons heen. Niet vanuit de grote verhalen van het modernisme, maar vanuit het verlangen en missschien wel de noodzaak naar heelheid en rechtvaardigheid. En wie weet sluit dit post-postmodern best goed aan op grote verzwakte verhalen vanuit de “moderniteit”. Zo zullen de grote verhalen niet meer heersend zijn maar dienstbaar. Dat is mijn post-postmoderne opvatting 😉
Okay. Wanneer moet je je als uitgever van een boek gaan mengen in een discussie. Misschien op een moment als deze…. wanneer er wat al te gemakkelijk een boek van je wordt afgeserveerd als ‘geen toegevoegde waarde’.
Als dat zo was, had ik het niet uitgegeven.
Ik ga Galli hier echter niet verdedigen. Ik ga alleen een constatering doen.
Bloggende mensen in Nederland die zeggen zo graag missionair bezig te zijn, zijn vaak en vooral bezig met …. bloggen met andere bloggende mensen die zeggen zo graag missionair bezig te zijn.
Waar halen ze de tijd vandaan. Zie hierboven!
Maar nu to the point. De discussie die Bell heeft aangezet is natuurlijk interessant. Maar hij gaat de mist in als hij zegt dat hij iets niet missionair kan verkopen. Dat heeft weinig met Jezus-quiz of Passion te maken, maar met theologie.
Bell kan iets missionair niet duiden en gaat dan vragen stellen. Aan zichzelf? Aan eigen taalgebruik? Aan eigen onvermogen om iets voor het voetlicht te brengen?
Nee, hij stelt vragen aan zijn God die niet in zijn (Bommeliaans gezegd) denkraam past.
En… nu ga ik toch even Galli verdedigen… dat vragen stellen is geen enkel probleem, wanneer je vragen stelt zoals Maria dat doet. En vervolgens stelt Galli die vragen als Maria en komt tot heel andere antwoorden als Bell. Voorzover Bell al met antwoorden komt.
Die manier van vragen stellen, die manier van eerlijke antwoorden zoeken, vind ik zeer waardevol. Die is minder hip dan Bells vragende stijl, en minder hip dan zijn meesterlijke Nooma’s!, maar verdient respect en geen kwalificering als ‘geen toegevoegde waarde’.
Nogmaals: ik maak me niet druk over het debat. Wel als het gaat op een toon als hierboven. Je bent voor of tegen Bell, of Galli, of Volf, of de hel, of de hemel, of de liefde.
Ik ben ervoor dat er vragen gesteld worden, omdat ik die mijn hele leven al stel en alleen nog maar op antwoorden kom door te luisteren naar mensen die op een rustige manier antwoorden zoeken.
En ja… dat zijn dan vaak ‘oude’ antwoorden. Gek he?
Goed, nu weer even aanbellen bij de buren. Zien of we het over zinnige dingen kunnen hebben.
@Peter: Wat een rare constatering over die bloggende missionaire mensen. Verder ben ik het wel eens met je punt. Galli vertegenwoordigt een grote groep christenen en verdient het niet om zo afgeserveerd te worden. De toon van de discussie moet idd liefdevol zijn. Is dat ook de toon van Galli naar Bell toe? (ik heb het boek van Galli niet gelezen)
@Daniel: Beide zaken hebben voor mij met elkaar te maken. Ik verbaas me al een tijdje over wat blogs in NL die vooral over en met elkaar bezig zijn over allerlei theologische zaken, vaak over missionair zijn, die vervolgens binnen de blog alweer stranden. Mijn gevoel is dat er vaak eerst iets geblogd wordt dat echt weer een ‘nieuw’ inzicht bevat, en vervolgens vervliegt het dan weer, omdat het al eens eerder gezegd is, en dan wordt er nog wat heen en weer gekletst over wat de voor- en nadelen zijn. Het verzandt kortom vaak in een zeer intern debat. Ook weer: zie hierboven.
Ik heb het idee dat ze in Amerika ook hierop ons weer voor zijn. Ook daar is die blogsfeer, maar ze zijn de oude theologen aan het herwaarderen, in plaats van steeds weer dat gehijg om ‘nieuwe’ vondsten. Ik merk dat ik me daar wel prettig bij voel. En het scheelt een hoop tijd…
Misschien een rare brug… maar dat merk ik dus ook bij deze Bell-discussie en de te korte reactie van Johan op Galli (een eenvoudig reactie, maar iets te heerlijk eenvoudig;-)).
Bell brengt iets ‘nieuws’, althans zo wordt het gebracht. Hij brengt het in ieder geval in een goed communicerende stijl. Ik was ook zeker een dag erg onder de indruk van het boek. Totdat ik dacht: het zal toch niet waar zijn dat hij de eerste is die dit bedacht heeft.
En toen las ik Galli. Liefdevol, bedachtzaam, gereformeerd, vragen stellend, rustig beantwoordend.
Inderdaad niet hip… maar wel iets waar ik mee vooruit kon.
Dat het niet missionair is, zoals ik ook al ergens heb gelezen, vind ik eerlijk gezegd wat vermoeiende onzin. Missionair heeft voor mij weinig te maken met een aangepast evangelie, met een snelle flitsende praat. Missionair is voor mij: het volle evangelie laten klinken, Jezus die de dood overwonnen heeft en voor Ons heeft gekozen. Dat verhaal haalt het nu al twee millennia en maakt nog steeds wereldwijd volgelingen. Alleen wij, in het rijke vrije westen, menen dat we de boel iets op moeten stucen omdat we er ‘missionair’ mee vastlopen. En dus sloop je de hel (bijvoorbeeld) er maar uit. (Ik zeg niet wat mijn standpunt over de hel is, laat dat helder zijn, ik noem het als voorbeeld.)
Nogmaals: de discussie gaat volgens mij helemaal niet over de hel. Dat zal hopelijk ook bij het debat blijken. De discussie gaat er voor mij over: mag God nog wel God zijn, de soms Onbegrijpelijke, die gezocht en gevonden wil worden. Of moet het verhaal dat God verteld heeft ‘precies pas’ zijn, net zolang tot iedereen dat verhaal wel moet geloven. Omdat we het eindelijk begrijpen.
Dwaasheid. En dan bedoel ik: het evangelie blijft dwaasheid.
Tot slot twee dingen: als mijn vriendelijk bedoelde scherts in de eerste reactie niet als vriendelijk is overgekomen, dan is dat gekomen doordat geschreven woorden geen gezicht laten zien…
Ten tweede: hulde voor je Torrie. Als er een missionair boek is, dan is dat het wel.
@Peter: dank voor je uitgebreide reactie! Die verduidelijkt veel.
Ik denk dat Bell en zijn boek zoveel losmaken, niet zozeer omdat hij nieuwe dingen zegt of nieuwe vragen stelt, maar omdat steeds meer christenen twijfelen aan de hel of worstelen met de vraag waar hun gestorven geliefden zijn. Bell verwoordt de gevoelens en vragen van heel veel christenen en raakt daarmee een snaar.
IK vind het alleen maar prima dat Galli en Chan daarop reageren en ben ondertussen wel benieuwd naar het standpunt van Volf. Maar ergens heb ik wel het gevoel dat de hele discussie erg opgeblazen wordt.
Dank voor je complimenten voor de Torrie!
Nog even over het bloggen: het was schertsend bedoeld, maar er blijkt toch wel een kleine frustratie bij je te zitten, als ik je goed begrijp? Veel missionaire pioniers zijn redelijk in hun eentje bezig. Een aantal van hen heeft denk ik ook een voortrekkersrol en lopen voor de troepen uit. Met elkaar van gedachten wisselen daarover op internet is ook een vorm van inspireren, sparren, samen nadenken. Ik blog nauwelijks meer , heb er idd geen tijd meer voor, maar heb er vroeger veel aan gehad.
Ik weet niet welke Amerikaanse blogs je volgt? Ben ik wel benieuwd naar. Maar de blogs die ik af en toe lees, zijn toch ook wel erg vaak bezig met ‘emerging’ theologen, naast patristiek en dergelijke. Check bijv. eens: rachelheldevans.com (zeer populiar), internetmonk, Jesus Creed, Mockingbird.
Overigens: de meeste pioniers die ik ken in NL bloggen niet of nauwelijks meer.
Groet!
Johannes 14:7 “Als jullie Mij hebben leren kennen, zul je ook mijn Vader leren kennen”. Dat is de zoektocht. Wat is de werkelijke hartsgesteldheid van de Vader en wat leert Jezus ons hierover.
Belangrijk hierin zijn de gelijkenis van de verloren zoon, het verloren schaap en het verloren penninkje: de liefde en het eindeloos geduld om voor 100% te gaan.
Met name de gelijkenis van de verloren zoon: de zoon die de Vader eigenlijk dood wil, immers hij vraagt om zijn erfenis (dit is de goddeloze die zijn weg buiten de vader om gaat). Maar de vader blijft op de uitkijk staan, elke dag. Wij zijn de zoon die elke dag bij de Vader kan en mag zijn. Maar in de gelijkenis reageert de zoon die thuis bij de vader was gebleven, verbolgen en ergert zich over het slachten van het kalf en het feestmaal wordt aangericht. In deze gelijkenis is nog een derde onzichtbare zoon, namelijk de zoon die de vader graag had gehad, de zoon die blij was met de terugkeer van de verloren zoon en blij was met het aangerichte feestmaal. De zoon die passie had voor zijn broer. Ja, die zoon ontbreekt en dat doet de vader ook pijn, ook in deze geschiedenis.
In de bijbelse verhalen komt het 2 x voor dat een ‘man Gods’ zou willen dat zijn naam uit het boek des levens verwijderd zou worden in ruil voor het behoud van het volk of zijn broeders, namelijk Mozes en Paulus. Mozes die zegt dat als God het volk Israel toch wil vernietigen, hij hem ook maar uit het boek des levens moet verwijderen. Deze mannen heeft God zelf geselecteerd. Hij heeft geweten dat ze Hem zo zouden toespreken, omdat ze zo begaan zijn met het lot van verloren mensen.
Is dat hart al in ons neergedaald? Blij worden van een Vader die alle dagen uitkijkt naar alles wat niets met hem te maken wil hebben? En als dat hart nog niet in ons is neergedaald, worden we daar dan niet verdrietig van? Blij worden als degene die om 1 minuut voor 5 de wijngaard hetzelfde loon krijgt als degene die de hele dag heeft staan beulen. Worden we dan boos? Voelen we ons verongelijkt? Of zijn we blij voor die ander dat hij in hetzelfde lot mag delen?
Dat mag ons gebed zijn dat we het bewogen hart van Mozes en Paulus mogen krijgen, en tegen God mogen zeggen: Graag willen we dat u die Vader bent uit de gelijkenis die Jezus ons heeft voorgehouden. Dat is wat de Vader graag zou willen. Dat we die zoon mogen worden die er in de gelijkenis van de verloren zoon niet was!
Romeinen 5: 18 (Herziene St.V): Zoals dus door één overtreding de schuld gekomen is over alle mensen tot verdoemenis, zo komt ook door één rechtvaardigheid de genade over alle mensen tot rechtvaardiging van het leven”.
En hiermee geeft Gods Woord ook aan dat het offer van Christus vele malen krachtiger is (Rom 5:20 ) is dan de zonde in het paradijs. Het valt toch eigenlijk niet voor te stellen dat wat Christus op Golgotha doet, minder krachtig zou zijn dan wat Adam en Eva verprutsen in het paradijs!
De Schrift leert ons dat wij in Christus, en dus met Hem overwinnaar zijn.
Op dit moment zijn er van de 6 miljard aardbewoners ongeveer 1 miljard die zich christen noemt. Als de hel voller wordt dan de hemel kun je heel lang praten, maar niemand die zich dan overwinnaar noemt. En een almachtig God die voor de schepping al weet dat hij aan iets gaat beginnen wat meer zielen voor de Satan gaat opleveren dan voor Hem, zal door niemand als een liefdevolle God worden beschouwd. En dan zal de betekenis van evangelie, blijde boodschap, zeker niet opgaan.
Tot zover deze overdenking uit het hoge Noorden.