Bruggenbouwers van tegenwoordig
Het klinkt paradoxaal wanneer ik zeg dat in het laatste decenium de vraag naar bruggen vaker wordt gehoord. Door alle media kunnen mensen zich moeilijker afsluiten van elkaar en raken ze beter op de hoogte van elkaars leven. De ene reactie wordt ook sneller gevolgd door een tegenreactie lijkt het. Het kost ook steeds meer moeite om je ervan af te sluiten. Dit geeft enerzijds verbondenheid, maar anderzijds ook het besef van de enorme afstand tussen mensen en culturen. De polarisatie naar aanleiding van de gewelddadigheden vanaf 9/11 en wat er volgde wordt snel opgevolgd door tegengeluiden. Dat maakt het complexer de tijdgeest met een woord te synthetiseren.
Met de behoefte aan bruggen zijn de bruggen niet gelijk gebouwd. Het postmodernisme schiet tekort in het bouwen van bruggen. Zij leveren enkel nuttige bijdragen aan de individuatie. De grote verhalen zijn daarin immers negatief voor het individu en hebben een gewelddadig karakter. Maar wat kan nu samenbinden?
zwak geloven 