Deze bijdrage is het eerste deel van een drieluik tegen geweld. Het sluit aan bij mijn blog op Staat Geschreven. Deel 1 begint vanuit een persoonlijke ervaring van geweld en muren die we bouwen en werkt toe naar deel 2 waarin het afbreken van muren en het bouwen van bruggen voorbij komt. In deel 3 wil ik een praktische aanpak voor stellen geïnspireerd door geweldloze communicatie.
Verlangen
Ik heb de indruk dat er een soort aardverschuiving moet plaatsvinden. Misschien zelfs met een Tsunami om alle muren die wij onnodig opwerpen naar elkaar met de grond gelijk te krijgen. Dit is misschien wat tegendraads en rigoureus geformuleerd, maar ik sta open voor correctie. In mijn vorige blog was ik immers ook wat te stellig en algemeniserend, moet ik achteraf constateren. Dus daarom maar weer terug naar zwak geloven. Ik dank mijn lezers voor hun corrigerende reacties!
Ik zal nu maar gelijk zeggen dat sommige muren ook bescherming bieden en dat het wegbreken van muren gepaard vaak gaat met angst. Angst voor de andere ander, voor het onbekende, maar misschien ook terechte angst voor het bedreigende en het onveilige. Het lijkt me bij zwak geloven passen om zo geweldloos mogelijk te werk te gaan. Dus geen druk van buitenaf, maar motivatie en kracht van binnenuit. Dit gezegd hebbende…
Maar ik hoop dat mijn verlangen helder is. Ik zou graag willen dat onnodige muren tussen mensen verdwijnen en er een wisselwerking ontstaat tussen mensen van naastenliefde en elkaar rechtdoen. Liefde die de angst langzaam maar zeker opzij kan schuiven. Het lijkt mij zinvol voor zelfonderzoek om te kijken welke muren er bij ons dan onnodig zijn. Daartoe wil ik uitnodigen of uitdagen.
The Wall
Afgelopen maandag was ik op het indrukwekkende concert van Roger Waters de vroegere voorman van Pink Floyd. Met een spectaculaire show voerde hij het dramatische verhaal van The Wall op, waarin hij vertelt hoe traumatische ervaringen hem pijn deden, waardoor hij zich steeds meer ging beschermen met een muur. Een muur tussen hem en de wereld buiten hem. Zijn vader sneuvelde in de oorlog,
zijn overbeschermende moeder hield hem eronder, zijn stukgelopen relatie(s) brachten hem afwijzing en eenzaamheid, zijn onderdrukkende en geweldadige leraren deden hem pijn en zo werd de muur huizenhoog. De muur die zijn bescherming was, werd ook zijn eenzaamheid en zijn wanhoop. Daar zat hij alleen met zijn gedachten van veroordeling, schuld en waanzin.
“The wall was too high, as you can see!”
zwak geloven 