Als ik zeg dat Kierkegaard één van mijn (geloofs)helden is, overdrijf ik niet. Van hem leerde ik dat de wereld groter is dan we kunnen bevatten en dat we onder woorden kunnen brengen. Daar barst de taal! zegt hij ergens als hij het heeft over de onmogelijkheid om de volheid van de ervaring in taal te vatten.
Van hem leerde ik ook hoe ik eerst en uiteindelijk toch weer als enkeling voor God mag/moet staan en dat subjectiviteit de weg naar de waarheid is. Het gaat te ver om alles te noemen. Zijn boeken hebben mij een goed tegenwicht gegeven in een klimaat waarin theologen en systeembouwers de werkelijkheid van God imponerend dreigden dicht te smeren met woorden, dogma’s en systemen. Kierkegaard hield mij op de been om nooit vanuit theorie of zelfs niet vanuit woorden te denken, maar om de grootsheid in de ervaring vooraf te stellen. Om die reden mijn ode aan de grote man en grondlegger van het existentialisme. Hij hielp mij op weg om alles weer in de goede VERHOUDING te zien en te beleven.
Vrijdagavond werd het nieuwe deeltje van Kierkegaard gepresenteerd: “God zoeken, liefde en dood”. Het is alweer de vierde in de reeks opbouwende toespraken uitgegeven door Buijten en Schipperheijn.
Op dit moment ben ik weer helemaal bij met alle deeltjes want ik had alleen nog maar het eerste deeltje “Leren van de lelie en de vogel”. Deze had ik nog gratis gekregen van de uitgever vanwege een verbindend rolletje tussen vertalers en uitgeverij Buijten en Schipperheijn. Dit zeg ik bescheiden met het besef dat deze fantastische boeken ook zonder mij ook wel hun weg hadden gevonden. Maar voor mij erg leuk dat ik dit heb mogen doen.
zwak geloven 